Jeden

Zatracamy się w czymś, choć często brakuje nam już sił. Nie ma jednak drogi powrotu, zamknęły się za nami drzwi i doskonale o tym wiemy. Z własnej woli oddaliśmy do nich klucz, stając się kolejnym pionkiem w tej chorej grze. Podążamy, więc przed siebie, zmuszając wręcz do nieludzkiego wysiłku. Do utraty tchu, tak aby nie czuć już nic. Wyzbyć się wszystkich uczuć, które mogłyby motywować nas do walki. Zmusić nas do tego ostatniego zrywu, ratującego nas przed utratą siebie. Robimy jednak wszystko, by odepchnąć od siebie te myśli. Przyzwyczajamy się do bólu, z którym budzimy się każdego dnia. Zaczynamy się do niego przyzwyczajać, a nawet lubić. W końcu nie pojawia się bez przyczyny, a my zasługujemy na niego bardziej niż może nam się wydawać. Nie jesteśmy bez winy, choć ktoś obcy może widzieć w nas ofiarę. Tyle, że nikt nie ma prawa oceniać sytuacji, nie mając zielonego pojęcia o tym co dzieje się w naszych sercach.
 
Zagryzając dolną wargę, siadam przed białym fortepianem. Opuszkami palców z największą czcią muskam jego klawisze, które uginają się pod wpływem mojej siły. Pomieszczenie wypełnia spokojna muzyka, a ja przymykam delikatnie powieki, pozwalając aby niosła mnie razem z sobą. Tam, gdzie nie ma miejsca na ludzkie problemy i łzy. Tam, gdzie mogę być po prostu szczęśliwa. Oddaje się, więc jej bez pamięci, choć na chwilę zapominając o wszystkim. Zostaje tylko ja i niespełnione marzenia, krążące ciągle po mojej głowie. Przed oczami pojawia się wielka scena, fortepian i ja. Sala niemal do ostatniego miejsca wypełniona ludźmi, czekającymi z niecierpliwością na początek mojego koncertu. Widzę ich pełne podziwu spojrzenia, gdy tylko wychodzę i kłaniam się przed nimi nisko. Witają mnie rytmicznymi oklaskami, a ja odwzajemniam się im ciepłym uśmiechem, zasiadając przed moim instrumentem. Dziele się z nimi swoim światem, otwierając przed nimi całą swą duszę. Pozwalam, im poznać coś nowego i jakże pięknego, a oni odwzajemniają mi się sympatią i uznaniem. Ten obraz jednak szybko znika, ustępując kolejnemu. Widzę siebie grającą w ciemnym pomieszczeniu. Zupełnie samą z pełną świadomością, że to co było nigdy nie wróci. Znalazł się ktoś, kto nie zrozumiał mnie i z największym wyrachowaniem zabrał to , co było dla mnie najważniejsze. Zaciskam mocniej powieki, powstrzymując napływające do oczu łzy. Kiedyś obiecałam sobie, że już nigdy nie pokaże ich światu. Tutaj nie ma miejsca na sentymenty. W dzisiejszym świecie każdy jest egoistom dążącym do spełnienia swoich marzeń nie zważając na innych. Silne jednostki osiągają swój cel, słabe padają ich ofiarą. Takie jest już prawo dżungli. Można zarzekać się, że jesteśmy inni i zależy nam na szczęściu innych. Prawdopodobnie ktoś będzie w stanie nam uwierzył, tylko czy my sami jesteśmy tego pewni? Chciałabym aby odpowiedź była pozytywna, ale chyba jest już za późno aby wierzyć w ludzkie dobro i bezinteresowność. Tak mogło być kiedyś, ale to do tego nie ma już powrotu. Dlatego uciekam, choć to nie jest żadne rozwiązanie. Doskonale o tym wiem, ale na nic innego mnie nie stać. Możliwość zaznania odrobiny szczęścia jest zbyt pociągająca od wiecznej walki w imię czegoś, co nie istnieje. Dlatego wciąż gram, choć brakuje mi już sił. Moje ruchy stają coraz bardziej powolne, a dźwięki wydostające się z instrumentu w niczym nie przypominają już tej subtelnej i delikatnej muzyki. Zmienia się jej nastrój, a wraz z nią i ja. W dal odlatują wszystkie wspomnienia i obrazy. Pozostaje jedynie pustka, idealnie oddająca stan mojego ducha. W tej chwili nie czuje zupełnie nic. Wciąż oddycham, choć wiem, że równie dobrze mogłabym przestać istnieć. Dla mnie nie ma to większego znaczenia. W całości oddaje się błogiej obojętności, nie zwracając już na nic najmniejszej uwagi. Dopiero trzask drzwi frontowych wyrywa mnie z tego transu. Czuje jak napinają się wszystkie moje mięśnie, a palce zastygają w bezruchu w powietrzu. Muzyka milknie, a ja z dziwnym niepokojem nasłuchuje jego kroków. Czekam aż podejdzie do mnie i kładąc dłonie na moich ramionach, muśnie niezwykle delikatnie czubek mojej głowy. Zupełnie tak jakby bał się, że jestem jedynie zjawą, która za chwile zniknie. Odwracam się do niego, by unosząc delikatnie głowę wbić wzrok w jego oczy. Mówi się, że to one są zwierciadłem duszy. Może dlatego ciągle tak uparcie się w nie wpatruje w poszukiwaniu, choć cienia nadziei. Ukrytej za kurtyną codziennego bólu i cierpienia. Uśmiechając się delikatnie wstaje, by delikatnie musnąć jego policzek. Ten mały gest znaczy dla nas więcej niż mogłoby się wydawać. Każdego dnia pokazuje jak bardzo się stara i jak mu zależy. Nawet, jeśli wciąż nie potrafi mnie zrozumieć, bo problem tkwi we mnie. Oboje o tym wiemy i tylko brakuje nam odwagi, by głośno o tym powiedzieć. On nie chce obarczać mnie winą, a ja chyba nie zdaje sobie do końca sprawy z tego co się dzieje. Żyje obok tego wszystkiego, nie mając najmniejszego wpływu na niektóre zdarzenia. Ciągle jednak staram się przełamać, pomóc mu w tej walce. Przecież kiedyś może być jeszcze dobrze. Tylko ta myśl, pozwala mi przetrwać kolejny dzień i to dla niej teraz żyję. 

-
Wiem, że minęły tylko cztery dni od prologu ale musiałam opublikować ten odcinek. Z każdym niem zakochuje się w tej historii coraz bardziej.  Nawet nie wyobrażałam sobie, że tak bardzo będę tęskniła za Krzysiem. Szczególnie, że od zakończenia feelings nie minęło zbyt wiele czasu. Przed chwilą zresztą zabrałam się za czytanie tego opowiadania żeby jeszcze raz przeżyć losy moich ukochanych bohaterów.
Wiem, że na razie zbyt wiele się nie dzieje ale zależy mi aby nieco wprowadzić was w relacje tej dwójki zanim pojawi się Igła. Pewnie niejedna uważa, że lepiej byłoby zakończyć ten związek ale to nie będzie takie proste. Tym bardziej, że grający na gitarze Honbrubia skradł moje serce i zapowiada się ciężka walka. Z następnym odcinkiem postaram się jednak wytrzymać trochę dłużej. 
Pozdrawiam ciepło.